De laatste vijf weken!

Op aandringen van mijn lieve mama, is hier dan het volgende verhaal!
We waren gebleven bij het moment dat ik naar huis zou gaan voor het familieweekend en Brent zijn verjaardag.

Dat naar huis gaan ging niet even gemakkelijk. Ik zou ’s nachts om 4 uur opgehaald worden door de taxi. Dit vond ik al best wel eng, want ze spreken hier slecht Engels en ik hoopte maar dat de telefoniste had begrepen dat ik ’s nachts om 4 uur opgehaald wilde worden.

Net voordat ik wilde gaan slapen, bedacht ik me om het alarm van mijn mobiel eens te testen, want ik had het idee dat deze niet altijd goed zijn werk deed. Ik had namelijk al wel eens mijn wekker gezet, maar dan was ik voor de wekker wakker en heb ik er niet aan gedacht om het alarm af te zetten en ’s middags bedacht ik me toen dat ik de wekker helemaal niet had horen af gaan.

En het was ook maar goed dat ik controleerde, want het stomme ding ging inderdaad niet af. Wat nu? Uiteindelijk heb ik een wekker op de iPad geïnstalleerd, maar ik las al dat die wekker de accu van de iPad ontzettend leeg slurpt en dus niet afgaat als de iPad uitvalt. Bovendien geeft de iPad ook allemaal meldingen als ik een bericht binnen krijg en het is erg veel werk om dit uit te zetten.

Uiteindelijk heb ik met Leon afgesproken dat hij me om half 4 ’s nachts zou wakker bellen, als zijn wekker tenminste wel zou afgaan, want hij had er ook nog wel eens problemen mee. Nou, dat had hij niet moeten zeggen, want uiteindelijk kon ik niet slapen, omdat ik te bang was om me te verslapen.

Afijn, om kwart voor 4 stond de taxi al voor de deur en er is ’s nachts amper verkeer hier, dus in 20 minuten waren we op de luchthaven. Daar was ik de eerste die door de douane ging. Een café latte later ging de gate open en konden we boarden. Heel opvallend was dat mijn identiteitskaart helemaal niet werd bekeken. Alleen mijn ticket maar. Net zo vaag. Inmiddels zat ik in de bus die ons naar het vliegveld zou brengen, maar dat stomme ding vertrok helemaal niet. Het werd 6:05 uur, de tijd waarop we eigenlijk zouden opstijgen en we zaten nog steeds in de bus met draaiende motor en open deuren. Dat was trouwens echt niet fijn, want naast ons stond nog een bus te ronken en de uitlaatgassen kwamen onze bus in en dat op de vroege morgen. Werd er dus lekker misselijk van. Uiteindelijk kwam er dan een bericht, er was een technische storing in het vliegtuig, maar het was opgelost. Nou, dat verhaal van die technische storing hadden ze van mij achterwege mogen laten, maar okee.

Een half uur later dan gepland vertrokken we en dik anderhalf uur later stond ik in Eindhoven waar papa en mama op me stonden te wachten vanaf half 6 die morgen. Papa wilde voor de file hier zijn. Arme mama…

Toen op weg naar huis en daar heb ik eerst even gedoucht en nog even proberen te slapen. Daarna ben ik naar Manon op haar werk geweest en toen ze pauze had zijn we samen naar huis gegaan, want daar waren Brent en Evan. Wat heerlijk om die lieve kleine Brent weer te zien na twee maand! Het kleine ding was flink ondeugend geworden en ook wat steviger.

’s Middags heb ik Korriene nog gezien en ’s avonds lekker stamppot andijvie met speklappen en worst gegeten! Daarna was het tijd om met Leon naar het familieweekend op Marveld te gaan. Het was leuk om de familie van Leon te zien en dit was ook erg gezellig.

Zaterdagmorgen zijn we naar de begrafenis van Nadine’s opa in Nijverdal geweest. Het was een erg mooie dienst. Toen we weer terug waren op het Marveld hebben Leon en ik gekookt en dat viel gelukkig in goede aarde.

Dinsdag was Brent jarig, zijn allereerste verjaardag! ’s Morgens om half 9 stonden Leon en ik al op de stoep voor het ontbijt en de verjaardagstaart van Brent. Het was heel gezellig. Ook nog even naar oma geweest die net weer thuis was uit de Pronsweide. Helaas gaat de tijd dan veel te snel en al gauw stond ik weer op station Lievelde om de trein naar Deventer te nemen. Daar werd ik opgehaald door Nadine en haar ouders en zij brachten ons naar Eindhoven.

’s Avonds waren we dus allebei weer in ons appartement in Budapest. Was wel weer even wennen, want het was wel fijn thuis. Dat vond Nadine ook.

Ik merkte wel dat ik echt een paar dagen nodig had om bij te komen van het vermoeiende weekend. Naast veel te weinig slaap, rende ik ook rond van hot naar her, dus de eerste week lag ik ook echt op tijd in bed. Haha, old wief dat ik ben.

Nadine en ik merken nu wel dat we er wel genoeg van hebben om hier te zitten. Natuurlijk, Budapest is een schitterende stad, we hebben veel leuke mensen ontmoet en er is genoeg te doen, maar we voelen ons nog steeds een toerist en vier maanden op vakantie in dezelfde stad is toch wel wat te veel van het goede. Ik merk zelf dat ik erg onrustig ben, vooral als ik op de bank zit en Nederlandse tv kijk, dan heb ik steeds het gevoel dat ik buiten iets mis, dat ik rond moet gaan kijken in de stad, want Nederlandse tv kan ik in Nederland ook wel kijken.

Bovendien is het heel vermoeiend om steeds met handen en voeten te communiceren. De mensen spreken hier echt bijna alleen maar Hongaars en geen Duits of Engels. Af en toe is het wel makkelijk, zoals laatst in de tram kwam er onverwacht controle en onze studentenpas was verlopen. Die moet je om de twee maand vernieuwen en wij waren daar twee dagen te laat mee. De controleur kon geen Engels en liet ons dus maar gaan, dus dat is dan wel een voordeel, maar goed, als we in de supermarkt staan, dan is het lastig om aan te geven wat je wil. Vooral met vlees. Kipfilet en gehakt is nog wel te herkennen, maar verder liggen hier alleen maar hompen vlees en ik kan zelf het onderscheid tussen een runderbraadlap en een biefstuk niet echt maken en dan moet je ook nog duidelijk zien te maken dat je twee stukjes wilt.

Laatst heb ik toch geprobeerd om dat te doen, want ik herkende een stuk spek. Ik wilde dus twee speklappen hebben en die slager hakt me twee speklappen af van wel 4 cm dik! Toch maar gebakken en geprobeerd, maar de varkens worden hier heel anders gevoerd of zo, want het spek en de zwoerd smaakten naar de mest van het varken. Ongelooflijk smerig, bovendien bestond de speklap voor ¾ uit spek, dus veel vlees was er ook niet over. Niet echt een succes dus.

We eten dus hier vooral maar kipfilet en af en toe gehakt. Het gehakt is hier ook heel vet en elke keer kregen we er beide nog buikpijn van, dus we passen daar ook mee op.
Daarbij hebben we ook geen oven of magnetron, dus we zijn beperkt tot koken en bakken.

Verder ga ik nog steeds zo’n drie keer per maand naar de fysiotherapie, want het is nog steeds niet helemaal fantastisch met mijn rug. De fysiotherapeute behandeld mijn nek- en ruggenwervels, want die zijn volgens haar heel erg stijf en haast onbeweeglijk. Helaas doen deze behandelingen echt ontzettend pijn, want ze drukt erg hard op die wervels en dat gebeurt dan steeds een uur lang. Ze zegt wel dat het resultaat heeft, dus dat geloof ik dan maar. Verder krijg ik elke keer een hele lijst aan oefeningen mee, variërend van kin intrekken en ja knikken tot op mijn buik gaan liggen en vliegtuig spelen. Deze oefeningen moet ik onder andere doen in het kader van mijn rugspieren trainen en daar heb ik dan mijn twijfels over, want de afgelopen zomer ben ik bij zoveel rugspecialisten, osteopaat en fysiotherapeuten geweest en allemaal zeggen ze wat anders. De een zegt dat ik mijn rugspieren vooral niet moet trainen, want die zijn sterk genoeg, de ander zegt dat ik me vooral moet ontspannen, de ander zegt dat het eruit gemasseerd moet worden en deze fysiotherapeute zegt dat ik dus wel die spieren moet trainen. Ik vind het dus erg moeilijk, want ik weet niet wie ik nu moet geloven.

Verder ook wel leuke dingen meegemaakt hoor. Zoals dit.

Mijn kamer in Deventer is onderverhuurd aan een Hongaars meisje. Dit werd geregeld door school. Helaas heb ik haar niet kunnen ontmoeten, omdat het steeds onduidelijk was wanneer ze kwam en uiteindelijk kwam ze aan in Deventer toen ik naar Budapest ging. Wel hebben we contact gehad via de mail en Facebook, dus ik had al een paar foto’s van haar gezien.

Afgelopen week was zij toevallig in Budapest en dat wist ik niet. Nadine en ik waren op de andere locatie van school om onze studentenpas te laten verlengen en toen zag ik opeens een bekend gezicht, maar omdat de Hongaarse meisjes hier zoveel op elkaar lijken (klein, dun, bruine ogen en lang bruin steil haar), dacht ik dat ik me vergist had. Maar niet dus, ik kreeg later op Facebook van dat meisje een berichtje dat ze dacht dat ze me gezien had en of ik zin had om een keer koffie te drinken. Heel toevallig dus!

Twee dagen later had ik met haar afgesproken bij Starbucks en daar hebben we elkaar dan eindelijk ontmoet. Ze was heel aardig en vertelde honderduit over Nederland. Ook hebben we het gehad over de verschillen tussen beide landen. Ze was echt dol op de Albert Heijn in Nederland, want er was zoveel aanbod en het vlees was zo goedkoop, alleen vond ze het maar raar dat er overal plastic omheen zat, zelfs om de groenten. En dat klopt ook wel, hier ligt alles los en om het vlees komt een plastic zakje, terwijl er in Nederland een plastic schaaltje onder zit en plastic. Ook vond ze het raar dat hier alles netjes per twee stukken vlees was verpakt.

Wel vertelde ze een heel opvallend verhaal. Ik vroeg haar of ze hierna ook aan haar thesis zou moeten beginnen. Ik moet namelijk afstuderen als ik terug kom. Zij antwoordde dat ze waarschijnlijk in Europa ergens wou gaan werken en toen vroeg ik of ze dan ging stoppen met school. Dat wilde ze eigenlijk niet, maar ze had geen keus, want haar school had een bepaald programma dat je achter elkaar moest volgen, de vakken volgen elkaar op en als je een half jaar naar het buitenland gaat, dan kan je niet zomaar weer instromen. Dat vond ik maar raar, want je kan dan toch met een lichting later instromen? Maar dat kon niet, zei ze. Ik weet nog niet echt wat ik ervan moet geloven, want het is nogal vaag dat een school die zoveel buitenlandse studenten, zoals ons, ontvangt voor een semester, dat zij hun studenten niet toestaan om ook een Erasmusprogramma in het buitenland te volgen, maar goed, wat weet ik?

Het was in ieder geval leuk om haar te ontmoeten en ik zie haar weer in januari als zij uit mijn kamer vertrekt. Ik zal dan wel horen wat ze gaat doen.

Afgelopen zaterdag zijn Nadine en ik naar Sugarshop geweest. Nadine had van verschillende klasgenoten daarover gehoord en ze wilde het nu wel eens zelf ervaren. En het was me een ervaring. Het was een grote witte ruimte met allemaal fel gekleurd meubilair en decoratie. Aan de ene kant was het een snoepwinkel met heel veel soorten jellybeans en andere snoepjes en kleine snoepcadeautjes, zoals tandpasta met baconsmaak en flosdraad met aardbeiensmaak en de andere kant van een gigantische toonbank met allemaal supermooie gebakjes in verschillende vormen, zoals auto’s, popcornbakjes, chocoladerepen enzovoort, daarnaast was nog een gedeelte met bakken met verschillende smaken rijstepap. Ik denk dat Manon uit haar dak zou zijn gegaan. Ik vind rijstepap echt supersmerig, dus ik ben gegaan voor een taartje. Ik hou zelf niet heel erg van gebak, want ik vind het te machtig en ik word er al gauw misselijk van, dus ik heb gekozen voor een yoghurtgebakje met een koeklaag. Die was erg lekker. Nadine had een soort van kubus uit chocolademousse.

Daarna was ik toch helaas misselijk, dus we hebben het hele eind maar teruggelopen om een frisse neus te halen, voor zover dat mogelijk is met al die smog in deze stad. Laatst was er trouwens een smogalarm afgegeven voor het stadscentrum en dat was vooral te zien boven de Donau, het zag er de hele tijd zo heiig uit, alsof er waas over de stad hing. Je merkt het ook wel aan je gezicht, als je die ’s avonds met een watje reinigt dan is je hele watje zwart en je oren kan je wel elke dag schoonmaken.

Afijn, deze zaterdag was wel een sportieve dag, want ’s morgens had ik ook al een uur keihard gezwommen en ik ben naar het zwembad heen gelopen wat toch weer 20 minuten heen en 20 minuten terug was.

Gisteren was het zondag en hebben we gebowled met vijf meiden. Nadine had vooraf op internet gekeken en het bleek heel goedkoop te zijn. 880 forint per spel en dat is nog niet eens drie euro. Met zijn vijven hebben we 3 rondes gespeeld, waarvan ik twee keer echt dik heb verloren, maar dat wijt ik maar aan de vette ballen die mij steeds uit de handen vlogen.

Anyway, toen we wilden afrekenen bleek die 880 forint toch wel iets anders te liggen, want dat bleek de prijs per persoon per spel, dus iedereen moest 3x 880 forint betalen, plus een bedrag voor het gebruik van de schoenen. Toen werd het dus ineens wel aardig prijzig, zelfs duurder dan in Nederland. De drankjes hebben ze vergeten op onze baan te zetten, dus daar hebben we lekker niks van gezegd en we zijn gauw weggegaan. Viel dus wel even tegen!

Maar ja, het was wel gezellig, dus dan heb je het er wel voor over!

Inmiddels hebben we ook ons vliegticket terug naar huis geboekt. 17 december hopen we weer veilig te landen op Nederlandse bodem en hopelijk hoeven we ook niet meer terug voor een stom tentamen. Officieel begint van 17 december de tentamenperiode, maar we hebben maar weinig tentamens. Wel veel verslagen, maar die kunnen eerder ingeleverd worden. De weinige tentamens die overblijven kunnen na overleg met de docent eerder gemaakt worden, dus dat is heel mooi!

Dus nog iets meer dan een maand en dan ben ik weer in Nederland! Heerlijk! Heb er echt wel zin in!

Tot die tijd zijn we nog best druk trouwens, want morgen komt Sandra, een vriendin van Nadine en die blijft tot zaterdag, maar ik ga zelf vrijdag naar Wenen en daar komt Leon dan ook. Toevallig begint de kerstmarkt in Wenen op zaterdag, dus daar gaan we zeker heen! Ook begint vrijdag de kerstmarkt in Budapest, dus die kan ik volgende week bezoeken. Deze moet erg mooi zijn, veel handwerkkramen met spulletjes uit Hongarije en de Hongaarse glühwein! Ik heb er zin in!

Volgende week komen het zusje van Nadine en haar vriendje en het weekend daarop komen Leon en Korriene deze kant op, de week erop ben ik jarig en komt er misschien ook nog bezoek voor Nadine en dat weekend erop gaan we alweer naar huis! Dus alleen de dagen tussen de weekenden nog zien te overleven, de rest is volgeboekt ;)

En dan ter afsluiting nog een positief bericht: ik bedacht me vanmorgen dat wij hier in Budapest eigenlijk nog helemaal geen regen hebben gehad! Wel eens een heel klein miezerbuitje, zo een waardoor je niet eens nat wordt als je buiten bent, en het ziet er soms uit alsof het gaat regenen, maar echt regenen heeft het niet gedaan. Het is nu wel koud buiten, zo’n 6 a 7 graden, maar de zon schijnt en de lucht is strakblauw, dus dat is heerlijk. Het weer is hier dus echt fantastisch, niks te klagen!

Nou, dat was het weer voor deze keer.

Tot gauw allemaal!!!!